Dansen op de vulkaan

Veel minder sneeuw maar wel ijs, een groot verschil met toen we de Villarica vulkaan 6 weken geleden achter ons lieten. Met een hittegolf op komst in Pucon, besloten we de uitdaging om de vulkaan te beklimmen aan te gaan! Poging 1: na een uur omhoog te zijn gelopen moesten we helaas door slecht, heel snel naderend, weer terugkeren. En slecht werd het die dag… en nacht…. Zo snel laten we ons niet afschepen. Poging 2: weer om 6 uur opgestaan, na een nacht met enorme regen en een stormachtige wind(kracht) leek het´s ochtends toch heel aardig te worden. En dat werd het! Gewapend met ijspikhouweel, crampons en helm hebben we de top van 2849 meter bereikt! Geweldig uitzicht op meer dan 8 meren en 7 andere vulkanen. Ondanks dat je omhoog bijna in file loopt was het bovenop de kraterrand erg rustig. Wij hebben daar dan ook uitgebreid geluncht en zijn vervolgens helemaal rond de kraterrand gelopen. Best lastig om niet in de krater te vallen door de enorme windstoten, en om niet flauw te vallen van de vulkanische dampen en dan alsnog in de krater te tuimelen. Achteraf begrijpen we ook best dat er groepen met gasmaskers waren en dat anderen na 5 minuten rap aan de afdaling begonnen. Wij hebben behoorlijk last gehad van geirriteerde slijmvliezen en ogen. Gelukkig waren we wel binnen een mum van tijd weer beneden. We kregen een soort van matjes onder onze kont waarop we door een soort natuurlijke minibobsleebaan als een speer naar beneden konden glijden.

6 Weken daarvoor werd er een gloednieuwe Toyota yaris afgeleverd in Pucon. Niet echt een auto die je geschikt zou achten voor de wegen, die grotendeels uit gravel en grind bestaan, in zuidwest Argentinie. Nadat wij onze route bekend hadden gemaakt bij het verhuurbedrijf vonden zij dit echter geen enkel bezwaar! De eerste test kwam al bij de grensovergang. Een grote grindbak… dus 60 km lang schuiven, glijden, stuiteren en stoffen… heel veel nieuwe deuken en butsen in (gelukkig) alleen maar de onderkant van de auto. Feit was wel dat wij net hadden besloten om een heel groot deel van Ruta 40 te rijden naar Zuid Argentinie… laat die weg nou net uit ongeveer 800 km grindbak bestaan. :) Maar we bleven optimistisch! Die route hebben we uiteindelijk in 3 dagen afgelegd, samen met een Duits meisje, dat ons in het begin erg dankbaar was voor deze lange lift naar El Chalten… maar misschien na deze 3 letterlijk ¨stuiterende¨ dagen wel iets minder blij. We begrijpen nu waar ruta 40 zijn naam aan te danken heeft, 40 km per uur is werkelijk de maximum snelheid in een personenauto. Wij vonden het super! Je rijdt dagen over de pampas, de lange en uitgestrekte steppes. Je komt op een dag soms maar 1 auto tegen. 1 benzinestation per 600 km. Een wereldse zonsondergang met de meest prachtige kleuren 360 graden om ons heen. Verder veel condors, guanacos, gordeldieren, nandus, paarden, vossen, konijnen (al dan niet platgereden)en heel.. heeeeel veel schapen. Er zijn hier dorpen met 600 inwoners en 800.000 schapen. Op die enorme vlakten, pampas dus, kan de wind echt als een idioot tekeergaan. Autodeuren kun je bijna niet open krijgen of 2 sterke armen zijn niet genoeg om ze tegen te houden. Goed opletten en voor de plasstop: met de wind meeplassen dus… ! De tweede nacht hebben we op een veel te dure Estancia doorgebracht. Bij gebrek aan andere accomodatie, bij het benzinestation was alleen een hotelletje vol zuipende, rokende en zwetende wegwerkers, dus dachten we nog een uurtje verder te moeten... Beetje verkeerde berekening gemaakt, zodat we tot half 1 door moesten rijden in het donker, wat echt niet aan te bevelen is. Voortgang: ongeveer 20 km per uur.

Uiteindelijk in El Chalten aangekomen in onze ¨poor abused rental car¨ Inmiddels was de airco verzadigd van het stof, de cd-speler begon te haperen, maar verder werkte alles nog prima… El Chalten is een klein dorpje van nog maar enkele tientallen jaren oud. Het bestaat alleen maar om toegang te geven aan het fantastische nationale park. Een van de parken waar Patagonie om bekend is: prachtige gletsjers, en bergketens met als belangrijkste top de als vrijwel onbeklimbaar beschouwde cerro Fitz Roy. Vanuit het dorp kan je prachtige wandeltochten maken en als je geluk hebt is de Fitz Roy ook van heel dichtbij te zien, je kan helemaal tot aan de voet komen. Wanneer zijn wij erop uitgetrokken? Uiteraard op de meest bewolkte dag. Het was een prachtige route ernaartoe, door oerbos met spechten met vuurrode kop (precies zoals Woody Woodpecker), rivieren en gletsjers op de achtergrond. Bij het laatste stuk klimmen tot aan de voet van de Fitz begon het behalve te waaien ook nog eens te regenen, dus konden we uiteindelijk bovenaangekomen niet meer zien dan het gletsjermeer met verdwaalde ijsberg en heel veel wolken. Toch een bijzondere plek en bijzonder koud! Terug in het dorp brak natuurlijk de bewolking open en zagen we toch nog een glimp van de beroemde rots!
Toen door naar El Calefate. Beroemd door de Perito Moreno gletsjer. We begrijpen nu helemaal waarom. Het is een fantastisch verschijnsel. Een enorme ijsmassa die zich langzaam en met krakend geweld voortbeweegt. Indrukwekkend om te zien en te horen hoe ijsbrokken zo groot als flatgebouwen in het water storten!
Verder was El Calefate niet meer dan een toeristisch dorp, dus besloten wij op het laatste moment om niet daar onze kerstdagen door te brengen, maar in een tentje in Torres del Paine! Omdat we met de huurauto maar eenmaal de grens over mochten betekende dat voor ons met de bus weer naar Chili. Kon onze arme auto nog mooi even 6 dagen bijkomen.. Gelukkig nog last minute bustickets en een overnachtingsplaats in Puerto Natales kunnen boeken. Eerste nacht in Puerto Natales in het meest smerige hotel dat we tot nu toe in Chili hebben gezien overnacht.. Dat houdt in: beddengoed met vlekken en haren met een wel heel dubieus karakter. Maar snel in onze lakenzakken gekropen om de volgende ochtend met ernstige rugpijn aan de vooravond van onze tocht in Torres del Paine te beginnen: de welbekende ¨W¨. Vier dagen lopen met bepakking en kamperen.


Voor de geinteresseerden: het verloop van onze W

1e kerstdag:
Aankomst in park Torres del Paine! Wij hadden besloten de route van west naar oost te lopen. Dit betekende dat we eerst per catamaran een meer over moesten steken om bij ons startpunt aan te komen. Met windstoten van meer dan 100 km per uur en de stenen die ons letterlijk om de oren vlogen leek dit eerst niet zo´n goed idee. Met bepakking konden we amper rechtop blijven staan. Er werd voor die dag, vanwege de wind, reeds een stuk serieus afgeraden om te lopen. De boot ging wel. Eenmaal op de boot was de kapitein er volgens ons ook niet meer zo zeker van dat we veilig aan de overkant zouden komen. Metershoge golven, enorme lekkage in de boot en steeds meer angstige blikken stelden Mignon in elk geval niet gerust. Uiteindelijk uiteraard toch veilig weer op het land! Klaar voor de eerste wandeling. :) Gelukkig konden we onze bagage achterlaten bij de refugio en met de wind bleek dat erg comfortabel. Verder een relaxte start naar Gletsjer Grey. Mooi uitzicht met grote ijsbergen in het meer. Vervolgens terug naar de eerste refugio om onze bepakking op te halen om naar Campamento Italiano te lopen om daar ons kamp op te slaan! Met een prachtig zicht op de vallei en de beroemde Cuernos.

2e kerstdag:
Wakker geworden door de regen. Lang gewacht maar zonder resultaat. Het werd alleen maar natter en dus besloten Valle Frances te skippen en door te lopen naar Albergue los Cuernos. Regen, sneeuw, wind, hagel en een aantal pittige, snelstromende en ijskoude rivieren later onze tent in de regen opgezet. Alles doorweekt.. In de Albergue hadden ze gelukkig een lekker lauw pilsje en een heerlijke houtkachel. Wij zijn dan ook lekker binnen gaan zitten om zelf op te drogen en een poging te doen om de slaapzakken weer droog te krijgen. Zelf lekker gekookt en ´s nachts heerlijk geslapen in de toch nog gedroogde slaapzak.

3e kerstdag:
Met een wandeling van ongeveer 8 uur voor de boeg, weer regen, doorweekte schoenen en heel.. heel erg koud hebben wij ook nog een verkeerde afslag genomen en zijn we een uur omgelopen. Toch konden we al die tijd nog blijven lachen en viel het lopen met 12kilo op de rug ons eigenlijk heel erg mee. De natte schoenen en sokken zijn eigenlijk het ergst. Die krijg je tijdens de tocht gewoon niet meer droog. En toen! De laatste 3 uur van onze tocht brak de zon door!! We droogden langzaam op en bij de laatste Albergue die we tegenkwamen een fles lekkere wijn gekocht voor de laatste avond en een koud colaatje voor onze laatste paar uur. Na 2 uur gelopen te hebben besloten we een kleine pauze in te lassen. We hadden eigenlijk verwacht dat we er al zouden zijn. Inmiddels begon het te sneeuwen. In de sneeuw, met lekker zonnetje ons colaatje gedronken. Toen weer verder...... na de eerste bocht stond het bord: CAMPAMENTO TORRES 1 MIN. :) Campamento Torres is de hoogstgelegen camping van het park. En uiteraard dus ook de koudste...... met al onze kleren aan en een fles ijskoude rode wijn achter de kiezen hebben we onze wekker om 03.00 ´s ochtends gezet om een paar uur bibberend te slapen.

4e kerstdag:
Blij dat de wekker om 3.00 ging... dat betekende in elk geval beweging... en dus dat we weer een beetje op zouden warmen. Op naar zonsopkomst bij de Torres! Een uur over rotsen klimmen in het pikkedonker met een piepklein zaklampje. Maar we waren goed voorbereid. Grote rugzak mee met slaapzakken, brandertje en koffie! Eenmaal op de top stond iedereen enorm te vernikkelen. Wij zijn lekker in onze slaapzak gekropen met een beker warme koffie!
Helaas geen spectaculaire zonsopkomst, maar zeker de moeite waard!!
Heel fijn om ´s middags weer te kunnen douchen en in een warm en zacht bed te kruipen.


Het leven na de W ;)
Terug naar Argentinie en weer de gravelwegen op met ons autootje. We wilden nieuwjaar aan de kust doorbrengen. We bereikten de kust wel, maar we kwamen minder ver dan gepland, vanwege de slechte wegen. In het dorp Puerto San Julian vonden we een mooie slaapplek. Een gloednieuw hotel in een bijzonder jaren 70 gebouw. Omdat het hotel net open was en het restaurant niet klaar en andere gasten niet op kwamen dagen mochten we voor de prijs van een normale kamer in de suite slapen!! Wij dus op nieuwjaar getoast in ons enorme bubbelbad en naar een leuk filmpje gekeken op de enorme flatscreen in een weelderig bed, heerlijk. Erg vriendelijke mensen in dat dorp trouwens, het is er de gewoonte om met oudjaar met de familie te eten, dus de restaurants zijn vrijwel allemaal dicht. Een restaurant eigenaar wilde ons wel naar het nieuwe restaurantje van zijn zoon brengen, waar we toch konden eten. Dus met nieuwjaarstaart op schoot reed hij ons daarheen en het eten was nog lekker ook!
De kust was wel mooi, maar niet erg afwisselend, dus na een aantal kliffen en pinguins gezien te hebben zijn we dwars door de olievelden en langs een versteend bos over een gelukkig verharde weg richting Chili gescheurd. We kwamen voor de tweede keer in Trevelin, Casa Verde terecht, een heerlijk hostal nog net in Argentinie. In hun tuin konden we bijkomen van alle wandelingen en ruim 1000km gravelwegen.
Voor we de auto moesten terugbrengen hadden we nog ruim een week om in Chili rond te crossen, wel een verademing met vrijwel alleen asfaltwegen! We hebben weer vele vulkanen, meren en rommelige dorpjes gezien en zijn nog een paar dagen naar lekker luxe thermen geweest om te vieren dat we nu meer dan een jaar op reis zijn. Weer vlakbij Pucon besloten we nog een paar dagen bij een meer te logeren, maar dat was zo vol dat we ergens een bordje Salto Carileufu, hostaria, antigua cochina volgden. Dat bordje bracht ons bij een van de mooiste plekken die we in Chili hebben gezien. Een leuk hotelletje met prachtige rivier met waterval, zwembad en prachtig uitzicht op de vulkaan en heerlijk eten. Een perfecte plek... zeiden we tegen elkaar. En wat bleek: het staat te koop!!!! Nu zijn we dus op zoek naar investeeerders! Dus meld je nu aan ;)

Afgelopen week hebben we in Pucon doorgebracht bij hostal Donde German. Leuk om daar weer terug te zijn en dat vonden de eigenaren blijkbaar ook. Ze hebben ons uitgenodigd om samen met hun familie de zondag door te brengen. Dat hield in dat we naar een echt Chileens strandje met alleen maar heel veel Chileense families en grote buitenkeukens gingen. Ontzettend gezellig en een enorme gastvrijheid.
Verder hebben nog een middagje geraft in Pucon, hebben we dus de vulkaan beklommen en zijn we een middag naar wat hotsprings geweest. Leuke NL-ers leren kennen en gezellige avondjes gehad!

Nu zitten we in Puerto Varas en gaan we morgenvroeg Marijke ophalen van het vliegveld om met haar opnieuw het fantastische Patagonie te bereizen. Verder hebben we een weekje paaseiland geboekt voor eind februari en dan komt Daf al om langzaam richting Peru te gaan! Wij zullen Chili straks wel met pijn in ons hart achter laten.... maar weten allebei zeker dat we hier binnen afzienbare tijd ook weer terug zullen komen ;)

We hopen dat het in NL ook met iedereen goed gaat!!
Lieve M en R, sterkte met het missen van S.

Liefs,
Joris en Mignon