Stef in Vietnam

Het lijkt wel een nieuw avontuur van Kuifje. De eerste nacht bleek ook al wel dat het erg spannend was… Stef werd midden in de nacht wakker van zijn jetlag al schreeuwende: “PANIEK, waar ben ik, wat is dit!!” Maar gelukkig, nadat Mignon en Joris hem weer geruststelden met: “Stef, kalm maar, je bent in een hotelkamer in Hanoi”, viel hij weer vredig in slaap. De dagen erna sliep hij al een stuk rustiger en dankzij zijn jetlag en diverse biertjes werden wij weer wakker van luidruchtig gesnurk en gepraat in zijn slaap….
Ook dat ging weer over gelukkig en hoewel hij nog steeds weleens wakker schrikt van vreemde insecten, geluiden of de hitte geniet hij werkelijk enorm van alle bizarre indrukken die dit land kan achterlaten :)

Toen we Stef ophaalden van het vliegtuig hebben we weer een flink staaltje verkeer meegemaakt, onze taxi haalde twee brommers in, die met de sturen in elkaar haakten en vervolgens tegen de taxi aanknalden. Onze taxichauffeur vloekte een keer, keek in zijn spiegel en reed vervolgens rustig door. Het verkeer in Vietnam blijft ook waanzinnig, het was ook bijna onverantwoord om met Stef na zijn 24 uur lange vlucht door Hanoi te wandelen, duizenden brommers die als gemotoriseerde mieren als idioten door elkaar krioelen. Verder hebben we verschillende taxi’s genomen waarvan vrijwel geen enkele chauffeur goed kon rijden. Sowieso weet niemand hier hoe ze moeten schakelen, of het ‘nieuwe rijden’ heeft hier in wel heel extreme vorm zijn intrede gedaan. Wij denken eigenlijk dat taxichauffeurs net zo schakelen als ze op een brommer zouden doen. De gevaarlijkste hadden we denk ik van Can Tho naar Rach Gia… hij reed ongeveer 100 km/u op een provinciale weg vol kleine gehuchtjes waar we in Nederland waarschijnlijk maar 50 of 60 zouden mogen rijden.

Maar goed…. Wat hebben we de laatste tijd allemaal uitgespookt samen met Stef? Om te beginnen hebben we in een paar dagen een deel van Hanoi bekeken. We hebben ons weer verbaasd over de ongelofelijk drukke en de vele marktjes, straatjes en winkeltjes, met overal lachende mensen… het blijft een leuke stad, waar je heerlijk kunt eten en lekker op terrasjes biertjes kan drinken. Na Hanoi werd het weer tijd voor een dagje Hué. We dachten dat het wel relaxed zou zijn om met de nachttrein te reizen, iedereen zou dan heerlijk kunnen slapen en daarna zouden we fit de monumenten kunnen gaan bekijken. Helaas bleek ons vierde bed in de coupé bezet te zijn door een Vietnam veteraan. Op zich bijzonder om al zijn verhalen te horen, en vooral zijn kant van het verhaal. Maar toen hij het steeds meer ging hebben over dat hij in allerlei kranten had gestaan en voormalig president Reagan de hand had geschud en ook nog eens zijn knipselkrant liet zien had Chaplain Geoff werkelijk al zijn credits bij ons verspeeld en wilden we heeeeel graag gaan slapen. Wat Stef dankzij zijn prachtige, door Mignon en Joris gekochte, roze zijden lakenzak en vooral het geschud van de trein absoluut niet lukte…
In Hué hadden we een prima hotelletje dat veel te veel geld vroeg voor de taxi naar Hoi An, maar omdat Joris en Mignon al eerder in Hué waren geweest wisten ze waar een goedkopere en betere taxi te krijgen was. Jammer voor Stef, het was wel een eind lopen… Gelukkig echter was daar vlak in de buurt een prima Vietnamees Restaurant waar Stef zijn all time favorite dish heeft ontdekt: ‘sauteed morning glory (waterspinazie) with loads of garlic’! Daarna wat rondgelopen door de nog steeds indrukwekkend grote citadel en zo snel mogelijk een leuk cafeetje opgezocht in de buurt van ons hotel. Thu’s bar, volgeschreven met woordspelingen gebaseerd op de naam, van leuk tot heel flauw. Thuternietoe..
Bij de buren hadden ze ook zoiets, dus café de Stam is ook weer vereeuwigd in Vietnam!! Helaas alleen dat het café zelf waardeloos was met schreeuwende obers…

Goed de volgende dag weer door naar Hoi An! Daar werden we ongelofelijk hartelijk begroet door het hotelpersoneel, alsof we lang verloren vrienden waren… Grappig dat ze ons herinnerden… alleen werd door de poetsdames daar wel geroddeld, ze dachten namelijk dat ik de vorige keer met een andere vriendin daar was, ze vonden Mignon nu opeens veel mooier :)
In Hoi An, heerlijk relaxed gedaan en weer wat shirts laten maken bij Lyly op de markt. Verder hebben we een hele gezellige kookcursus gevolgd, waar we zelf rijstpapier hebben gemaakt en het vervolgens ook nog eens opaten. Omdat het nu wel warm was zijn we ook eindelijk echt naar het strand gegaan. Hier hadden we net voor zonsondergang geweldige handen- en voetengesprekken met de verkoopsters en een paar zeer nieuwsgierige en verlegen jongens die eerst een paar keer sigaretten kwamen bietsen…
Uiteraard zijn we ook weer naar My Son gegaan, gelukkig waren we net tussen twee groepen in, dus konden we de ruïnes zonder mensen bekijken.

Zo rondreizend beseften we ons dat een maand wel erg kort is om heel Vietnam te bekijken, dus zijn we met het vliegtuig naar Ho Chi Min City (Saigon) gevlogen vanaf Danang, met het plan om via de Mekong Delta naar Phu Quoc te gaan, daarna terug te vliegen naar Saigon, direct door naar Dalat en daarna weer naar het noorden. Helaas was dat niet zo heel makkelijk. Op Phu Quoc bleek dat terugvliegen niet meer mogelijk was, dus dat we alsnog een lange busreis tegemoet zien. Maar goed, eerst Saigon. We dachten nog, heerlijk snel en relaxed daarheen vliegen. Maar toen Joris zijn handen volledig werden fijngeknepen door zijn twee doodsbange reisgenoten dacht hij daar toch wat anders over! In Saigon bleek alles vrij rustig te zijn, we werden vlot naar ons hotel gereden en alles was prima. Zelfs bij onze wandeling door de stad de dag daarna dachten we nog dat ‘brommerhoofdstad van de wereld’ wel een overdreven benaming was… tot we in een taxi in de spits belandden… wat een waanzin! De taxichauffeuse dacht dat we naar het vliegveld (aipot) moesten, terwijl wij naar een Applestore (aipol) wilden. Dus we hebben een rit van ongeveer twee uur dwars door de spits van Saigon gemaakt. Dit was de meest geweldige citytour ever! We hebben Saigon meegemaakt zoals het werkelijk is, zonder mooimakerij van gidsen, of alleen maar saaie musea en kerken of tempels. We hebben de kerken en tempels ook gezien, maar ook de krotten, de markten, de luxe winkelstraten, de woonwijken en vooral miljoenen krioelende brommers. Van de twee uur rijden hebben we bijna een uur stilgestaan (de taximeter houdt zoiets keurig bij). Nadat we eindelijk bij de Applestore terecht kwamen bleek deze al gesloten te zijn en nadat we werden afgezet bij het restaurant waar we die avond wilden gaan eten (vlakbij het hotel) bleek dat de allernieuwste i-pods gewoon in het warenhuis naast de taxistandplaats te koop waren. En Stef besloot al snel dat hij het ding toch net te duur vond :D
Saigon had nog meer verrassingen voor ons… bij een Vietnamees barbecue restaurant was het waanzinnig druk, de obers hadden nauwelijks aandacht en iedereen schreeuwde doorelkaar heen. We begonnen dan ook aardig gestressed aan het overigens heerlijke eten. Maar voor Stef was ook het heerlijke eten bijna teveel toen de nog levende kingprawns aan saté stokken werden geserveerd om door ons levend en wel op de barbecue plaat te worden gemikt. De schaal met garnalen werd dus weer snel weggebracht zodat we rustig onze maaltijd konden afronden. Daarna hadden we wel een biertje in een leuk cafeetje verdiend dachten wij. Aan de overkant hadden we een prima barretje gezien en Stef zei nog toen hij binnenliep: “Wat een geweldig mooie vrouwen hier, en zo veel! Wahnsinn!” Terwijl Mignon en Joris elkaar al aanstootten en tegenelkaar zeiden: “Oh god, is het zo’n bar…” En inderdaad binnen vijf minuten hadden we een heel duur biertje en vooral Stef een aantal van die mooie meiden in strakke Leicra mini-jurkjes om zich heen… We zijn na het biertje maar snel weer vertrokken om op een leuk terras nog een flesje wijn te bestellen en toen we daar werden weggejaagd omdat het om een uur of half twaalf al dicht ging liepen we maar weer naar het hotel. Daar dachten Stef en Joris heerlijk te gaan slapen, maar Mignon hield ze voor nog ongeveer anderhalf uur wakker, zodat we maar besloten om naar Apocalypse Now Club te gaan. Die zou volgens Lonely Planet nog tot diep in de nacht open zijn. Wij dus de straat op en op een nogal donkere hoek cirkelden er al een stuk of 5 motorbike taxi’s om ons heen… redelijk bedreigend zo midden in de nacht. Ze wilden ons naar allerlei clubs brengen en een bracht zelfs direct een meisje mee om aan ons te verkopen voor een paar uur…. Wij zeiden dat we alleen maar wat wilden drinken, dus uiteindelijk hebben ze een fles Hanoi Wodka gehaald waar we ‘maar’ twee keer zoveel voor hebben betaald dan in de winkel. Veilig terug in het hotel hebben we nog een paar borreltjes gedronken voor de schrik en gingen we ‘tuti lampioni’ naar bed… welkom in Saigon!

Omdat we nu eindelijk wel eens wat rust en platteland wilden meemaken hebben we een heel mooi tourtje door de Mekong Delta geboekt van een paar dagen. Dit was werkelijk fantastisch. Maar niet rustig. Werkelijk overal wonen mensen. De delta blijkt een van de dichtst bevolkte gebieden van Vietnam te zijn. Wel prachtige boottochtjes gemaakt door kleine kanaaltjes en door de floating markets. Dit is het Vietnam van de films en verhalen! Zeer indrukwekkend allemaal. Na de Mekong dus een dollemansrit naar Rach Gia waar we in een hotel met allerlei plaatjes van schaarsgeklede modellen op de badkamermuren hebben geslapen en hebben gegeten in een Valentine-restaurant (overigens prima eten en hele vriendelijke bediening). In dit restaurant hebben we de verschrikkelijkste ricewine gedronken die je je maar kan voorstellen. We dachten dat het een prima borrel voor na het eten zou zijn, maar het was echt een soort wijn (dus niet die sterke drank zoals we die van China kenden) en wel een hele vieze. Gelukkig zagen we kleine flesjes Zwack Unicum staan. Een borrel die we op het Sziget-festival in Hongarije nog hebben gedronken. Dat was op zich al zo uniek dat het alleen daarom al besteld hebben…

Na een rustige nacht zijn we met de speedboat (een met ongeveer honderd passagiers) in tweeënhalfuur naar Phu Cuoq gevaren. Dit is werkelijk een zeer paradijslijk eiland. Er zijn echter meer mensen die dit vonden, dus de eerste avond konden we bijna geen accomodatie vinden. Maar daar kwamen we pas achter toen we uit de veel te volle bus vluchtten van de ongelofelijke afzetter van een kaartjesverkoper. Hij wilde een dollar (net zoveel als de hele busrit kostte) voor de bagage als we die niet op schoot namen. En daarna vroeg hij aan alle toeristen nog een dollar om ze bij het gewenste hotel af te zetten. Hij deed dit echter op zo’n nare en irritante manier dat we bij de eerstvolgende stop samen met een Amerikaanse die steeds door hem werd lastiggevallen, uit de bus sprongen.
Bij het terrasje (we waren al in Long Beach Area met alle resorts en hotels enzo) dronken we met zijn vieren heerlijke Mango Juice, frisse biertjes en bestelden we uiteraard Morning Glory met Steamed Rice!! Na een lange zoektocht naar een hotel en veel kletsen (vooral door Kirsty die Amerikaanse) belandden we in het vier maanden oude Charmhotel. Goedkoop, maar met resortkwaliteit. Zeer luxe, maar helaas niet aan het prachtige strand. En met een leuke, maar zeer onervaren staff en directeur, met wie we leuke avonden aan de bar hebben doorgebracht. Stef heeft wederom kaartjes ‘stefnitert.com’ kunnen uitdelen…. Alleen de directeur Bao werd op een gegeven moment wel vermoeiend omdat hij wel erg vol van zichzelf is (terecht natuurlijk omdat hij dit allemaal voorelkaar heeft gekregen) en op een gegeven moment wel hele suffe uitspraken deed over hoe makkelijk de Vietnamese vrouw het wel niet had… daardoor verloor hij aardig wat credits… vooral omdat we tijdens een brommertochtje over het eiland een enorm aardige vietnamese vrouw Wing tegenkwamen die met een klein stukje land aan een leeg strand een barretje met terrasje was begonnen. Haar man en vader waren al overleden en ze probeert nu (met een kind van een jaar of 6, zelf is ze rond de 30) haar droom waar te maken, langzaam aan enkele bungalowtjes te bouwen die ze aan toeristen kan verhuren.
Hier op Phu Quoc hebben we behalve op terrasjes en in hangmatten hangen en wegsmelten vooral op brommertjes over het eiland gecrossed en zijn we bijna geroosterd door inslaande bliksem en direct weggespoeld vanwege de heftige tropische regenbuien. Gelukkig konden we toen schuilen bij hele vriendelijke mensen ergens in the middle of nowhere. Ook hebben we nog een avond met Kirsty doorgebracht om haar verjaardag te vieren. We zijn zeer luxe uit eten gegaan bij La Veranda! Super, met heerlijke wijn en geweldig eten, maar Kirsty was ons veel te Amerikaans luidruchtig (tsja Joep, ze zijn niet allemaal zoals Courtney). Wel leuk dat we tijdens het naborrelen op de veranda van La Veranda nog een uur of wat met de Zuidafrikaanse Chef hebben gesproken. Bijzonder figuur.

En toen….

Toen werd Stef’s nachtmerrie werkelijk uitgevoerd. Vol stress en waanzinnige spanning zou hij zijn eerste proefduik maken! We zijn met Rainbow Divers een dagje bij turtle island gaan duiken. Heerlijk voor Mignon en Joris om weer eens onder water te zijn, maar vreselijk spannend voor Stef die eigenlijk niet eens graag in zee zwemt. Gelukkig hadden we voor op de boot een vat zonnebrand mee en had Stef een persoonlijke instructeur die hem op geweldige wijze naar de bodem van de zee loodste! Dus ondanks het slechte zicht en de weinige vissen, maar wel bijzondere zeeslakken, een bijzonder leuke dag, die Stef doodmoe en slapend als een roosje beeindigde!

Nu zijn we aan onze laatste twee dagen op Phu Quoc toe, waarschijnlijk gaan we nog een keer naar het National Parc hier en daarna terug naar Saigon, om direct door te vliegen naar Dalat. Daar een paar dagen in de bergen te klimmen en met de motorbike rond te scheuren. Daarna vliegen we naar Hanoi en gaan we zo snel mogelijk naar Cat Ba. Hopelijk bevalt het weer zo goed als de vorige keer en we gaan zeker weer Eric en Anslo opzoeken om een geweldige rotsklimdag mee te maken! Helaas hebben we dan waarschijnlijk geen tijd meer om nog een keer naar Sapa te gaan, maar dat houdt Stef dan maar te goed.
De 8ste vliegt hij alweer terug naar het koude Nederland waar de rayonhoofden tegen die tijd waarschijnlijk al bijelkaar worden geroepen ;) Mignon en Joris vliegen de 9e naar Laos waar we alweer geweldige verhalen van hebben gehoord, dus daar hebben we vreselijk veel zin in. Dat mag ook wel na bijna tweeëneenhalve maand Vietnam!

Liefs en veel groeten van

Stef, Joris en Mignon

PS. We hebben nog een grote wijziging in onze reisplannen! Stef heeft ons overgehaald om toch weer naar Sziget te gaan en wij vonden het een uitstekend plan om daarna een paar weken bij te komen bij Anouk op Bonaire en daarna nog een aantal andere eilanden te bezoeken en door te gaan naar bijvoorbeeld Zuid Amerika!! We zijn tussen Budapest en Bonaire een dag in of rondom Amsterdam, we weten de exacte datum nog niet, maar dat volgt voor diegenen die ons tegen die tijd zo erg missen dat ze ons dan nog even willen zien :)